I dag legg eg ut ein annan artikkel eg har hatt på trykk i Bondevennen:

Du blandar saft.

Det var heimkunnskapstime i 7.klasse, maten var nesten klar, og me dekka bordet for å eta. Og så fekk eg i oppgåve å blanda saft. 

Å nei, ikkje meg. Tankane kverna i rasande fart. Korleis skal eg kunna klara å gjera dette perfekt? Nå kjem dei til å le av meg igjen, tenkja at eg er teit, idiot.  Eg var ikkje van med kjøpesaft, og var verkeleg redd for at safta skulle bli alt for sterk eller alt for svak, med eit sjølvsagt resultat at nokon kom til å gjera narr av meg. Eg kunne heller ikkje spørja korleis eg skulle blanda saft. Hallo, alle kan vel blanda saft? Det tok litt tid å blanda saft, men eg måtte jo også passa på å ikkje bruka så lang tid at det vart gale. 

Til mi overrasking var det ingen som klagde på safta, men minnet om frykta sit ennå i.

Etter 6 år på barneskulen hadde eg lært nokre harde lekser;

-Dei vil le av meg

-Når dei spør meg om noko, er det ofte for å gjera narr av meg.

-Viss eg seier minst mogleg får eg vera meir i fred.

-Det eg gjer er ikkje godt nok, det er alltid noko gale med meg.

-Eg er aleine, eg må klara meg sjølv.

Det var nok ikkje alltid slik meint, men eg skilde meg ut på fleire måtar, og kjende at eg ikkje passa inn. Det var slitsomt å vera på vakt, men eg lærte også at eg kan klara meg sjølv, og at det ofte kan gå heilt fint å vera aleine.

Ungdomskulen vart betre, og etterpå vart det endå betre. Nå har eg ikkje det minste problem med å blande saft, og eg veit at det ikkje er så farleg om ikkje safta er perfekt. Eg har jobba mykje med å avlæra meg det eg lærte på barneskulen, og det blir eg sikkert aldri heilt ferdig med. Framleis har eg ei frykt for å bli gjort narr av, og for å dumma meg ut. Men eg veit i alle fall at eg ikkje er aleine. Eg er ikkje eingong aleine om denne frykta.

På folkehøgskulen lærte eg m.a noko viktig som har vore til god hjelp for meg: Alle menneske har eit grunnleggjande behov for å bli likt. Når du møter menneske så møter dei deg med eit ønske om at du skal lika dei, dei møter deg ikkje med eit ønske om å gjera narr av deg.

Dette er kanskje ikkje alltid sant, men det er eit veldig godt utgangspunkt i møte med verda. Då kan ein lettare senka skuldrene, vera seg sjølv og kanskje til og med våga å dumma seg ut. 

På veggen i gangen vår har me hengt opp ei viktig påminning frå Winston Churchill: Success is not final, failure is not fatal: it is the courage to continue that counts.