Ta vare på gledene

Sidan det kanskje ikkje er så mange av dykk som har Bondevennen, så legg eg i dag inn artikkelen som eg hadde i bladet i januar:

Ta vare på gledene.

Bondelivet er eit rikt liv. Som bønder flest er me ikkje så veldig rike på pengar sett i forhold til folk med vanlege jobbar, men me er rike på så mange andre måtar. Me har god plass, og me bestemmer over tida vår, til ei viss grad. Me har mange dyr - mange å bry oss om, mange som me er viktige for. Me har mykje natur rundt oss, me har eit rikt utval av oppgåver å ta tak i, og me har mange utfordringar. Me har flust av bekymringar, men også mange gleder. 

Me blir veldig glade når dei første lamma kjem om våren og lemminga er i gang, og så blir me glade når lemminga er over og me kan senka skuldrene bittelitt. Me blir glade når me kan sleppa dyra ut på beite og sjå korleis dei nyt det, og så blir me glade når me kan setja dyra inn om hausten og veit kor me har dei. Me blir glade når graset veks godt og det nærmar seg slått, og så blir me glade når graset er ferdig hausta, når det er berga. Me er glade når me kan gjelda av kyrne og ha pause i mjølkinga, og så blir me glade når kalvane kjem og kyrne mjølkar igjen. Me er glade når me kan reisa til fjells med sauene, og så blir me veldig glade når me klarer å få heim den siste sauen om hausten.

Som deltids kontorrotte blir eg ekstra glad når mannen spør om eg vil bli med å senda sauene til fjells, sjå til sauene om sommaren eller leita etter sauer eller kviger om hausten. Då er eg også glad for at eg har ein jobb der eg kan avspasera for å bli med til fjells. Tenk å kunna gå til fjells, og gjera eit matnyttig arbeid! 

Å leita etter dyr kan vera veldig slitsomt, å gå og gå i fjellet, opp og ned bratte liar, utan sti, og stundom utan heilt å vita kor me skal gå. Slitsamt når været er dårleg, med skodde og regn, eller snø og vind, og kanskje ikkje finna ei einaste klauv. Eller når me finn sauene og nokon av dei ikkje vil heim, slik at me kavar og spring i ur og kratt, og prøver å møta og lura sauene heim. Men det er flott likevel, når eg stoppar opp for å pusta ut litt, kjenner at eg har gjort ein innsats, ser meg rundt, på dyra, folka, og ikkje minst naturen. 

Nokon gonger er været på lag med oss. Om hausten kan verkeleg fjellet skina som forgylt i haustsola, gult og raudt og gjerne litt restar av grønt, stundom pynta med frostglitter eller snødryss. Innimellom får me sjå ein rypeflokk eller ein hare, ein reinsdyrbukk eller ein hjort. Viss me då attpåtil finn dyra me leitar etter, då blir dagen fullkomen. Viss me ikkje finn dyra er det å håpa på å finna dei neste gong.

Det er ikkje så mange heilt fullkomne dagar. Dei fleste dagane er ikkje slik. Alle gledene  er krydra med bekymringar, for dyrehelse, gjerder, maskintrøbbel, nok avling og lagleg vær, og eiga helse og økonomi. Stundom kan det endåtil kjennast ut som gledene vil drukna i bekymringar, viss regnet høljar ned midt i slåtten, viss dyra bryt gjennom gjerdet og spring på vegen, viss me ikkje finn den siste sauen i fjellet, og viss me ikkje får avløysar når me blir sjuke, då kan det henda me treng litt hjelp til å få auga på gledene.

Dette gjer det heile litt spennande, og me kjenner at me treng gledene og me kjenner dei kanskje litt sterkare, når me ser dei.

Ta vare på gledene, dei gode stundene, lysglimta i kvardagen, energien frå oppturane. Dei er der, og sjølv om dei stundom er små, og kanskje ikkje heilt utan riper, så er dei viktige, for dei gjer livet rikare. Og så kan me plukka dei fram når me treng dei litt ekstra.